تاریخچه ارتباطات مایکروویو

جیمز کلرک ماکسول با استفاده از “معادلات ماکسول” معروف خود، وجود امواج الکترومغناطیسی نامرئی را که امواج مایکروویو بخشی از آن هستند، در سال 1865 پیش بینی کرد. در سال 1888، هاینریش هرتز اولین کسی بود که وجود چنین امواجی را با ساختن دستگاهی نشان داد. امواج مایکروویو را در ناحیه فرکانس فوق العاده بالا تولید و شناسایی کرد. هرتز تشخیص داد که نتایج آزمایش او پیش‌بینی ماکسول را تأیید می‌کند، اما هیچ کاربرد عملی برای این امواج نامرئی ندید. کار بعدی توسط دیگران منجر به اختراع ارتباطات بی سیم بر اساس امواج مایکروویو شد. مشارکت کنندگان در این کار عبارتند از نیکولا تسلا، گوگلیلمو مارکونی، ساموئل مورس، سر ویلیام تامسون (بعدها لرد کلوین)، الیور هیوساید، لرد ریلی و الیور لاج.

در سال 1931 یک کنسرسیوم آمریکایی-فرانسوی با استفاده از ظروف 10 فوتی (3 متری) که یکی از اولین سیستم های ارتباطی مایکروویو بود، یک لینک مایکروویو آزمایشی را در سراسر کانال انگلیسی نشان داد. داده های تلفن، تلگراف و فکس از طریق پرتوهای 1.7 گیگاهرتز در فاصله 40 مایلی بین دوور، بریتانیا و کاله، فرانسه ارسال شد. با این حال نمی توانست با نرخ کابل های ارزان زیر دریا رقابت کند و یک سیستم تجاری برنامه ریزی شده هرگز ساخته نشد.
در طول دهه 1950، سیستم AT&T Long Lines از لینک مایکروویو رشد کرد تا اکثر ترافیک تلفن های راه دور ایالات متحده و همچنین سیگنال های شبکه تلویزیونی بین قاره ای را حمل کند. نمونه اولیه TDX نام داشت و با اتصال بین شهر نیویورک و موری هیل، محل آزمایشگاه های بل در سال 1946 آزمایش شد. سیستم TDX بین نیویورک و بوستون در سال 1947 راه اندازی شد.